مهم ترین مرحله در تکامل سیستم های اجرایی نمای ساختمان در آغاز قرن 19 میلادی رخ داد. جایی که دیوار های دوجداره انگلیسی برای اولین بار ساخته شد که در آن دیوار داخلی از آجر ساخته می شد به طوری که بر روی کف طبقه قرار می گرفت و کاملا مستقل از سازه بیرونی می باشد. و دیوار خارجی را تا بالا ترین نقطه ای که توان ایستایی آن را دارد احاطه می کند . با وقوع انقلاب صنعتی در سال های اولیه قرن نوزدهم یک تغییر اساسی در زندگی شهری و روش های ساختمان سازی رخ داد.استفاده از متریال های جدید مثل آهن و آلومینیوم امکانات جدیدی مربوط به ساخت و ساز را گشود. با این پیشرفت ها معمار- آرتیست ها به معمار- مهندس هایی تغییر نقش دادند که با به کاربردن متریال ها و تکنیک های جدید دریچه های تازه ای به سوی معماری مدرن باز نمودند.
جداسازی استراکچر از نما در قرن 19 و سازه های بتنی بعدی در قرن بیستم منجر به پیشرفت قابل ملاحظه ای در تکامل سیستم های ساخت و ساز و طراحی نما گردید. به طوری که A.Pret در سال 1908 گفت: ساختمان های متعالی زمانه ما یک اسکلت دارند از بتن مسلح یا سازه آهنی . سازه برای ساختمان نقشی شبیه به یک اسکلت استخوانی برای بدن انسان دارد؛ این سازه اعضای دیگر ساختمان را که شبیه رگ های بدن دارای پراکندگی هستند به شکلی ریتم دار ، متعادل و متقارن در بر می گیرد و با ایجاد سک انسجام کلی آن ها را محافظت می نماید.
به سبب این روند تمایزی از عملکردها ، یک فضای خالی (cavity) ما بین پوشش بیرونی نما و استراکچر به وجود آمد و بدین ترتیب دیگر نیازی نبود تا نمای ساختمان بارهای سازه ای را نیز تحمل نماید و فقط مجبور بود تا تحمل بار اجزای سبک را بر عهده گیرد بدون آن که نیازی باشد تا تقاضای تحمل بارهای مرده و یا زنده ساختمان را پاسخ دهد. یک گونه جدید از نماهای ساختمانی مرکب از لایه های متفاوت ظهور یافت. یک از لایه ها سطح بیرونی نما بود که منجر شد به تولید متریال های جدید و سبک برای افزایش ایمنی چرا که دیگر نیازی نبود تا آن ها نیازهای عملکردی سازه ای را پاسخگو باشند.
این توسعه منجر شده به نمای مدرن و نوین روزگار کنونی که مدل سنتی آن شامل دو لایه آجری می شود که به وسیله یک گپ هوا (فضای خالی) و یک لایه عایق میانی از هم جدا می شوند و عموما در سازه های بتنی به کار می روند. روند تکاملی مربوط به برطرف نمودن ضعف های این سیستم های اولیه اجرای نمای خشک همراه با صنعتی سازی و تنوع بالای مربوط بهمتریال های موجود در زمان حاضر تکاملی تکنیکی – فنی در اکثر سیستم های اجرای نمای خشک را پدید آورده است.
این روند رفت و برگشتی به تکمیل اجرای نمای خشک منجر شد به ایجاد یک ساختار کلی اولیه درخصوص اجرای نقاط تکیه گاهی یا زیرسازی مربوطه به سازه اصلی ساختمان و یک چارچوب خارجی که قابلیت تحمل و نصب پوشش سبک نهایی را داشته باشد و بدین ترتیب بار سازه ای پوشش نهایی (cladding) نمای خشک به سازه و اسکلت ساختمان انتقال یابد.